บทที่ 8 ตอนที่ 8
ช้องนางรู้สึกประหม่ากับสิ่งที่ได้ยินเหลือเกิน เพราะดูเหมือนเกสราจะคาดหวังกับเรื่องในครั้งนี้มาก
“นางว่า... เราไปกันแค่สองคนก็ได้นะคะ ช่างแต่งหน้ากับช่างทำผม นางว่าไม่จำเป็นหรอกค่ะ”
“ทำไมจะไม่จำเป็น”
เกสราตวัดสายตาตำหนิมองหลานสาว ขณะกวาดมองร่างของช้องนางทั้งตัว
“เธอคิดว่าสวยธรรมชาติมันจะสู้สวยด้วยเครื่องสำอางได้อย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเป็นไปได้ ทำตามที่อาบอกนั่นแหละ เราต้องเตรียมทุกอย่างให้พร้อมที่สุด”
“ค่ะ... อาเกส” หล่อนไม่มีทางเลือกใดนอกจากตอบรับออกไปเท่านั้น
“แล้ววันนี้มีนัดกับใครหรือเปล่าล่ะ”
“นางมีนัดกับเพื่อนตอนบ่ายโมงค่ะ”
“ไปยกเลิกนัดให้หมด”
หล่อนมองเกสราด้วยความแปลกประหลาดใจกับคำสั่งเผด็จการที่ได้รับ
“ทำไมล่ะคะอาเกส”
“เพราะว่าเธอจะต้องเข้าคอร์สขัดผิว”
หล่อนก้มลงมองผิวของตัวเอง และพยายามโต้แย้งออกไป “แต่นางก็ขัดเนื้อขัดตัวทุกวันตอนอาบน้ำนะคะ ไม่น่าจะมีขี้ไคลอะไรหรอกค่ะอาเกส”
“ถึงเธอจะผิวสวยอยู่แล้ว แต่อาต้องการให้มันเนียนนุ่มเหมือนกับหยาดน้ำนม ดังนั้นทำตามที่อาสั่งเถอะ เพื่อความสำเร็จของวัฒนาดิลก”
หล่อนยืนอึ้งไป รู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่กำลังเผชิญหน้าเหลือเกิน แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางปฏิเสธได้ นอกจากตอบรับ
“ค่ะ อาเกส”
“ดีมาก เดี๋ยวสิบโมงคนของร้านสปาจะมาถึง เธอเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”
“ค่ะ”
“แล้วให้ความร่วมมือด้วยล่ะ เพราะอาลงทุนด้วยเงินทั้งหมดของตัวเองเลย”
หล่อนจำต้องฝืนระบายยิ้มออกมา “ค่ะ อาเกส นางจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีค่ะ”
เกสราถอนใจออกมาด้วยความผ่อนคลายเมื่อได้ยินคำตอบของหลานสาว
“หลังจากขัดเนื้อขัดตัวเสร็จแล้ว ก็รีบไปจัดกระเป๋าเดินทาง เราจะบินพรุ่งนี้”
“แล้วเรื่องที่โรงเรียนของนางล่ะคะ”
“เธอสอบเสร็จแล้วนี่ คงไม่จำเป็นต้องไปโรงเรียนอีก แต่เพื่อความสบายใจของเธอ อาจะโทรไปแจ้งที่โรงเรียนให้ก็แล้วกัน”
หล่อนทำได้แค่ลอบถอนใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็ขออนุญาตปลีกตัวเดินจากมา
“จะออกไปไหนเหรอไลลา”
ไลลาจำต้องหยุดก้าวเดิน และหันมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงแคลงใจ
“สวัสดีค่ะท่านแม่” หล่อนทักทายแคทเธอรีนด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“สวัสดี ว่าแต่จะไปไหนล่ะ”
แคทเธอรีนถามลูกบุญธรรมซ้ำออกมาอีกครั้ง สายตาหรี่แคบจ้องมองอย่างจับผิด
“เอ่อ... พอดีของใช้ในครัวหมดหลายรายการน่ะค่ะ หนูก็เลยจะออกไปซื้อค่ะ”
หล่อนอยู่ที่นี่ในฐานะลูกสาวบุญธรรม และก็ควบตำแหน่งแม่บ้านใหญ่ด้วย ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ล้วนแต่อยู่ในอำนาจการปกครองของหล่อนที่รองจากเจ้าของบ้านทั้งสามคน
“ให้คนใช้ไปซื้อสิ ไม่เห็นต้องลำบากออกไปเองเลยนี่”
“พอดีหนูอยากจะซื้อของใช้ส่วนตัวด้วยนะคะ ก็เลยว่าจะออกไปเอง ว่าแต่ท่านแม่อยากได้อะไรไหมคะ หนูจะซื้อมาให้ค่ะ”
“ฉันไม่อยากได้อะไรหรอก ของใช้ยังมีเหลืออยู่มาก”
“เอ่อ แล้วขนมล่ะคะ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม หนูจะได้ซื้อมาฝากค่ะ”
แคทเธอรีนส่ายหน้าน้อยๆ “ช่วงนี้หมอให้งดของหวานน่ะ ขอบใจเธอก็แล้วกันนะ”
“หนูยินดีทำทุกอย่างให้ท่านแม่ค่ะ”
แคทเธอรีนจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของลูกสาวบุญธรรม ก่อนจะพูดขึ้น
“สิ่งเดียวที่ฉันต้องการให้เธอทำ และต้องทำให้ได้ด้วยก็คือ เลิกเข้าใกล้ชาร์ลีอีก”
ดวงหน้านวลของไลลาซีดเผือด ก่อนจะก้มหน้าลงมองปลายเท้าของตนเองที่พื้น
แคทเธอรีนเห็นหน้าของลูกสาวบุญธรรมขาวซีดก็อดไม่ได้ที่จะทวงคำตอบ
“ว่าไงล่ะ อย่าเข้าใกล้ชาร์ลีอีก เธอพอจะทำได้ไหม”
“หนู...”
“ทำไม่ได้หรือเปล่าไลลา”
ไลลาจำต้องเงยหน้าขึ้นมองแคทเธอรีน ก่อนจะกลั้นใจตอบโกหกออกมา
“ค่ะ หนูทำได้ค่ะ”
“ดีมาก และฉันก็หวังว่าเธอจะทำได้จริงๆ”
“ค่ะ”
แคทเธอรีนมองลูกสาวบุญธรรมอยู่เสี้ยววินาทีจึงตัดสินใจพูดขึ้นอีก
“ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรเธอหรอกนะไลลา แต่เธอก็ต้องรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ในฐานะอะไรของตระกูลเฮนเดอร์สัน ความรู้สึกที่เธอมีให้กับชาร์ลีนั้นมันเป็นเรื่องที่ดี แต่มันเป็นความจริงไปไม่ได้ เธอสองคนรักกันไม่ได้ หวังว่าเธอจะเข้าใจที่ฉันพูดนะ”
“หนู... เข้าใจค่ะท่านแม่”
ไลลาช้อนดวงตาที่มีหยาดน้ำใสๆ เอ่อคลอขึ้นมองแคทเธอรีน ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง
“งั้น... หนูขอตัวออกไปซื้อของก่อนนะคะ”
“ให้คนขับรถไปส่งสิ”
“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ หนูสะดวกขับรถเองมากกว่า”
เมื่อแคทเธอรีนพยักหน้าตอบอนุญาต ไลลาก็รีบก้าวเดินออกมาทันที
เมื่อก้าวขึ้นมานั่งตามลำพังบนรถคันงาม หลังมือเล็กก็ป้ายน้ำตาบนแก้มนวลจนแห้ง
“หนูเข้าใจสิ่งที่ท่านแม่พูดค่ะ แต่หนูรักพี่ชาร์ลเกินกว่าจะหยุดความสัมพันธ์ลงได้” ดวงตากลมโตของไลลาตอนนี้มีแต่ความมืดลึกที่ยากจะหยั่งถึง
ไม่ช้ารถคันงามก็แล่นออกจากคฤหาสน์หรู และมุ่งหน้าตรงไปยังคาเฟ่ที่ตนเองกับชาร์ลีมักจะนัดเจอกันเป็นประจำทันที
